Rond 1325 v.Chr. werd de Egyptische handelaar Qenna begraven in Thebe, het moderne Luxor. Net als andere Egyptenaren geloofde Qenna dat hij na de dood zou veranderen in een krachtig wezen, een eeuwige voorouder die in het hiernamaals tussen de goden zou leven. Daarom werd zijn lichaam gemummificeerd en kreeg Qenna een papyrusrol mee met magische spreuken. Die hielpen hem in het dodenrijk. Zo’n papyrus noemen we nu een dodenboek. De papyrus van Qenna is bijna 18 meter lang. Waarschijnlijk werd de papyrusrol in 1835, bij aankomst in het museum, in 38 delen gesneden om hem zo beter te kunnen bewaren. Je leest het dodenboek van rechts naar links. De dagelijkse cyclus van de zon is een belangrijk onderwerp in het dodenboek. De zonnegod Re trekt overdag langs de hemel en na zonsondergang door de onderwereld. Daar wordt hij één met de god Osiris, koning van het dodenrijk. Elke ochtend wordt de zon opnieuw aan de horizon geboren. Qenna wil in het rijk van Osiris wonen en een nieuw leven beginnen als een eeuwig wezen dat met de zonnegod door de hemel reist. Het eerste stuk van de dodenboekpapyrus gaat dan ook over de zonnegod: de zonneschijf verschijnt ‘s ochtends boven de bergen van de horizon. De hiëroglief voor ‘leven’, heeft hier armen die de zon omhoogduwen. Het levensteken wordt ondersteund door de djed-zuil van eeuwige stabiliteit. Bavianen die in de natuur naar de opkomende zon krijsen, vereren hier de zonnegod. Onderaan knielen de godinnen Isis en Nefthys. Deze tekst is geschreven in 2024 en is gebaseerd op: Willemsen (red.), Topstukken uit het Rijksmuseum van Oudheden, 2020, p.71. Tentoonstellingsteksten RMO, De papyrus van Qenna (2022).