Rond 1325 v.Chr. werd de Egyptische handelaar Qenna begraven in Thebe, het moderne Luxor. Net als andere Egyptenaren geloofde Qenna dat hij na de dood zou veranderen in een krachtig wezen, een eeuwige voorouder die in het hiernamaals tussen de goden zou leven. Daarom werd zijn lichaam gemummificeerd en kreeg Qenna in zijn graf een papyrusrol mee met magische spreuken. Die hielpen hem om in het dodenrijk gevaren te vermijden en beproevingen te doorstaan. Zo’n papyrus noemen we nu een dodenboek. De papyrus van Qenna is bijna 18 meter lang. Waarschijnlijk werd de papyrusrol in 1835, bij aankomst in het museum, in 38 delen gesneden om hem zo beter te kunnen bewaren. Je leest het dodenboek van rechts naar links. De spreuk voor de zonnegod van vel 1 gaat hier verder. Qenna en zijn vrouw aanbidden de zonnegod met opgeheven handen. De spreuk roept op om de opkomende zon te aanbidden. De naam van Qenna’s vrouw is niet vermeld op de papyrus. In het British museum wordt het gemummificeerde lichaam van de dame Katebet bewaard. Mogelijk is zij de vrouw van Qenna. Omdat ze naast haar man is afgebeeld, zijn de spreuken in het dodenboek ook voor Katebet bedoeld. Zij en Qenna zien er feestelijk uit in mooie linnen kleding. Qenna draagt een bos papyrusstengels als symbool voor een nieuw leven. Op de lange krullenpruik van zijn vrouw ligt een geurige bloem en staat een kegel van smeltende, geparfumeerde was. Deze tekst is geschreven in 2024 en is gebaseerd op: Willemsen (red.), Topstukken uit het Rijksmuseum van Oudheden, 2020, p.71. Tentoonstellingsteksten RMO, De papyrus van Qenna (2022).