Het deksel van de mummiekist van de priester Djedmontefanch is beschilderd met rituelen en formules uit het Egyptische dodenboek. Dit boek was een soort leidraad voor de overledene om het hiernamaals op een goede manier te doorstaan. Zo kon zijn ziel voortleven, met de mummie en de kist als huisvesting.

Eeuwenlang hadden de Egyptenaren deze scènes op de wanden van hun tombes gezet. Maar rond 1000 v.Chr., toen de Amon-priester Djedmontefanch overleed, was de economische, politieke en sociale situatie in Egypte onrustig geworden. Om grafrovers af te weren en kosten te besparen, werden belangrijke personen nu in grote, verborgen rotskamers met kale muren begraven. Des te kleurrijker waren de mummiekisten, die met bloemenkransen en magische figuren en formules werden beschilderd.

Het houten deksel van de kist van Djedmontefanch toont de priester in de gedaante van de god Osiris. Iedere dode werd in het hiernamaals een volgeling van Osiris, ofwel iemand die net als de god uit de dood zou herrijzen. Daarom draagt Djedmontefanch een lange godenpruik en een gevlochten godenbaard, en heeft hij zijn handen voor de borst gekruist met daarin twee schematisch weergegeven scepters. Op zijn borst en buik liggen beschermende figuren van de god Horus (afgebeeld met een valkenkop), de hemelgodin Noet en de zonneschijf. Daartussenin bevinden zich kleinere godenfiguren en vele teksten in hiërogliefenschrift.