In 1746 deed een boer een bijzondere ontdekking bij het Toscaanse dorp Montecchio. Bij het planten van olijfbomen vond hij vier bronzen voorwerpen: een beeld van een jongen met een eend, dit standbeeld van een vrouw met een duif, een kandelaar met inscriptie en een grote schep. De lokale priester eiste dergelijke ‘heidense’ vondsten op om er klokken voor zijn kerk van te laten gieten. De boer negeerde dit bevel en verkocht de bronzen aan graaf Galeotto Corazzi, liefhebber en verzamelaar van Etruskische oudheden. In 1826 werd de verzameling van graaf Corazzi, bestaande uit meer dan 500 objecten, verkocht aan het RMO. Militair ingenieur Jean-Emile Humbert was daarbij de tussenpersoon. Door de aankoop werd de wetenschappelijke studie van de Etrusken in Nederland geïntroduceerd. Dit beeldje is van een vrouw met een duif. De vrouw draagt een diadeem en haar kapsel heeft een opvallend grote lok. Ze draagt een dun, geplooid gewaad met korte mouwen. Om de hals heeft zij een gevlochten metalen sieraad, een zogenaamde ‘torque’. Twee van de bronzen (de kandelaar en het beeld van een jongen) dragen inscripties die wijzen op de godin Thufltha, beschermster van kinderen. In 2002 ontdekten archeologen dicht bij de vindplaats van de bronzen uit 1746 een middeleeuwse Sint-Nicolaaskapel, gebouwd met hergebruikte Etruskische steenblokken. Deze zouden afkomstig kunnen zijn van een heiligdom voor Thufltha, met de Nicolaaskapel als directe opvolger. Nicolaas beschermde naast zeevaarders namelijk ook kinderen. Deze tekst is geschreven in 2024 en is gebaseerd op: Willemsen (red.), Topstukken uit het Rijksmuseum van Oudheden, 2020, p. 27; Halbertsma, Etruskische cultuur, 1991, p. 68-70.