Brutale slaaf
In de Romeinse komedie werd vaak gewerkt met standaardkarakters. Zo’n typetje zien we terug in het hier afgebeelde bronzen beeldje, namelijk ‘de brutale slaaf’. De Romeinse komedie beleefde haar bloeitijd in de laatste twee eeuwen v. Chr. De belangrijkste auteurs waren Plautus en Terentius, die bekendheid vergaarden door hun bewerkingen van Grieks-Hellenistische toneelstukken, vooral van de komedieschrijver Menander. De onderwerpen van de komedie waren vaak ontleend aan het huiselijk leven: liefde, huwelijk, moeilijke ouders, opstandige kinderen.
Randfiguren
Komische situaties werden gecreëerd door randfiguren uit de samenleving die inbreuk maakten op het gangbare dagelijks leven. Zoals een jongeman van goeden huize die hopeloos verliefd wordt op een meisje van lichte zeden, onechte kinderen die later van goede komaf blijken te zijn, onbetrouwbare zakenlieden die azen op het geld van goedgelovige huisvaders, zoekgeraakte weeskinderen die elkaar terugvinden.
Herkenning door standaardkarakters
De herkenning voor het publiek lag in de krachtig geschetste standaardkarakters: de vrekkige vader die niet wil dat zijn beeldschone dochter trouwt met een arme, eerlijke jongen, het meisje van lichte zeden met een hart van goud, de onhandige jongeman die door zijn verliefdheid in onmogelijke omstandigheden komt te verkeren.
Brutale slaaf
De brutale slaaf speelt een centrale rol als gewiekste dienaar die zijn meester behoedt voor gespuis, een amoureus afspraakje regelt voor de onervaren jonge minnaar en die, gevraagd en ongevraagd, commentaar levert op alles en iedereen. Het type van deze komische betweter zien we prachtig uitgebeeld in dit bronzen voorwerp uit het Italiaanse Cortona. Met de handen op de buik levert de dienaar zijn commentaar. Zijn gezicht wordt bedekt door een toneelmasker dat zijn ondeugende karakter kracht bijzet: een grote, lachende mond, de mopsneus, pientere ogen en zware wenkbrauwen.
