Keltische hazewindhond
Een hond met een slank lichaam, smalle snuit, lange poten en oren: het hier afgebeelde bronzen beeldje stelt waarschijnlijk een Keltische hazewindhond voor, een gewilde jachthond bij de Grieken en Romeinen vanwege de hoge snelheid die hij bereiken kon. Het bronzen hondje (ca. 50-250 na Chr., 4 centimeter hoog) werd gevonden bij opgravingen in de jaren 1827-1834 op het landgoed Arentsburg in Voorburg onder leiding van Caspar Reuvens, de eerste directeur van het Rijksmuseum van Oudheden en eerste hoogleraar archeologie. Het dier is natuurgetrouw uitgebeeld, waarbij goed is gelet op de weergave van zijn spieren. De staart is lang en deels onder het lichaam verstopt. Met korte ingekraste lijntjes heeft de kunstenaar aangegeven dat de hond kortharig is.
Vertragus
Uit de antieke literatuur weten we dat er in Gallië een jachthondensoort werd gefokt die in Griekenland en Rome zeer gewild was. Flavius Arrianus, Romeins staatsman en schrijver, beschrijft deze soort in zijn boek Kynegetica en noemt hem vertragus, een term die volgens hem is afgeleid van het Keltische woord voor snelheid. Arrianus bezat zelf zo’n Keltische hazewindhond, die onovertroffen was bij de hazenjacht. Als we de beschrijving van Arrianus volgen, zou de hier afgebeelde hond heel goed een vertragus kunnen zijn.
Zeldzaam beeldje
Bronzen beeldjes van hazewindachtige jachthonden zijn zeldzaam. Er zijn slechts enkele exemplaren bekend. Een daarvan is gevonden in Lydney Park in Gloucestershire, Engeland, en vertoont een grote gelijkenis met het hier weergegeven beeldje.
