In 1901 was de directeur van het RMO Willem Pleyte op zoek naar een Romeinse loden sarcofaag. Hij wist dat dit soort voorwerpen bestond, maar dat de sarcofagen over het algemeen in slechte staat waren en slechts kleine stukjes ervan in andere musea te zien waren. Hij wilde graag een compleet exemplaar, waarmee hij het museum op de kaart kon zetten. De Libanees Jean Farah had al vaker zakengedaan met het museum en kon Pleyte opnieuw blij maken: hij had twee loden sarcofagen aangetroffen, waarvan er één prachtig versierd was. De gedecoreerde sarcofaag moest wel in zeven stukken gesneden worden om verdere beschadigingen bij opgraving en transport te voorkomen. Bij binnenkomst in het museum werd de kist gerestaureerd door meneer Koene. Hij kreeg niet lang daarna officieel de titel restaurateur, de eerste in de geschiedenis van het RMO. De tweede loden sarcofaag die Farah opstuurde, is helaas verloren gegaan. Lood werd gezien als tegenpool van goud en de donkere en grijze uitstraling werd door de Romeinen geassocieerd met afbraak, ouderdom en de onderwereld. Deze loden sarcofaag is één van de weinige versierde en bijna complete voorbeelden ter wereld en dateert uit de periode tussen 100 en 300 na Chr. De versiering bestaat onder andere uit planten en dieren zoals dolfijnen. Verder worden een zittende sfinx, een Dionysus-hoofd en een Griekse vaas afgewisseld met opvulling zoals laurierblaadjes en in elkaar gedraaide lijnen. De op het deksel afgebeelde touwen moesten symbolisch de geest van de overledene binnen houden, want Romeinen waren zeer bang voor dwalende geesten. Deze tekst is geschreven in 2024 en is gebaseerd op: Willemsen (red.), Topstukken uit het Rijksmuseum van Oudheden, 2020, p.97.